خيال انگيز و جان پرور چو بوي گل سراپايي
نداري غير ازين عيبي كه ميداني كه زيبايي
من از دلبستگي هاي تو با آيينه دانستم
كه بر ديدار طاقت سوز خود عاشق تر از مايي
بشمع و ماه حاجت نيست بزم عاشقانت را
تو شمع مجلس افرو.زي تو ماه مجلس آرايي
منم ابر و تويي گلبن كه مي خندي چو مي گريم
تويي مهر و منم اختر كه م يميرم چو مي آيي
مراد ما نجويي ورنه رندان هوس جو را
بهار شادي انگيزي حريف باده پيمايي
مه روشن ميان اختران پنهان نمي ماند
ميان شاخه هاي گل مشو پنهان كه پيدايي
كسي از داغ و درد من نپرسد تا نپرسي تو
دلي بر حال زار من نبخشد تا نبخشايي
مرا گفتي : كه از پير خرد پرسم علاج خود
خرد منع من از عشق تو فرمايد چه فرمايي
من آزرده دل را كس گره از كار نگشايد
مگر اي اشك غم امشب تو از دل عقده بگشايي
رهي تا وارهي از رنج هستي ترك هستي كن
كه با اين ناتواني ها بترك جان توانايي