نامت .
شوق شکوفتن غنچه هاي بي قرار دل را.
؟سرشار مي کند؟
نامت.
قدقامت نسيم است و .
. اقتدار کوهسار.
و من بي اعتنا به هياهوي کوچه هاي سنگي.
طرب نامه نامت را..
در باور شکسته سکوت جاري مي کنم.
اي شکفته چون بهار؟..
در باور پاييزي ام .
ميخوانمت به لجه بومي دلم.
در بي نهايت کهکشان.
مي جويمت ..
چونان آهوي سرگردان در دشت هاي دور؟..
مرا به جرعه اي از جام نگاه خويش..
ميهمان ميکني؟؟..
ميخواهم از مرور ياد تو.
دريا شوم