تصویر پایین یکی از تصاویر مراسم استقبال از تیم ملی فوتسال کشورمونه که امسال موفق شد شگفتی ساز جام جهانی فوتسال بشه.

اون شخصی که دسته گل دور گردنشه و مردم به استقبالش اومدن یکی از بازیکنای خوب تیم ملی فوتسال علی اصغر حسن زادس. اما اون چیزی که من این سه چهار روزه دوس داشتم بنویسم در مورد جزئیات این تصویره که فکر میکنم شرح یه داستان تکراری و متاسفانه نارحت کنندس.
اون شخصی که گوشه ی تصویر با کادر و فلش سفید رنگ مشخص شده، صفر (محسن) حسن زاده برادر بزرگتر علی اصغر که اون هم سالهاست جزء بهترین فوتسالیست های این کشوره و البته کم کم داره پا به سن میذاره.
شاید خود علی اصغر حسن زاده و همه ی اهل فن هم قبول داشته باشن که از نظر فنی اصغر حتی انگشت کوچیک صفر حسن زاده نشه و هرچی توی فوتبال داره مدیون صفر باشه. منظورم این نیست که اصغر کارش ضعیفه نه اتفاقا اصغر یه فوتبالیست کلاسیکه که کاملا حقشه که در این موقعیت باشه ولی حرف من در مورد امسال صفره . بازیکنای بسیار زیادی که سالهای گل فوتبالشون رو در حسرت رسیدن به حقشون پشت باند بازیها و پارتی بازیهای گروهی به پایان می رسونن و همیشه باید اینطوری با افسوس نظاره گر افتخار آفرینی دیگران باشن و آرزوی یه استقبال رو با خودشون به دوش بکشن حتی به خیلی هاشون فرصت نشون دادن توانایی ها هم نمیرسه. البته این مشکلها و هدر دادن سرمایه ها فقط توی ورزش نیست. مطمئنا اگه این اعتمادی که امسال به بازیکنهای جوون شد و نتیجه هم داد توی همه ی بخش های ورزشی و غیرورزشی بشه نتایجی که کسب میشه باعث تعجب همه ی دنیا میشه ولی افسوس ...

این روزها خیلی ها از سادگی تیپ و لباس گلشیفته فراهانی بازیگر فیلم مجموعه دروغها در مراسم فرش قرمز صحبت می کنن و احتمالا عکس های اون رو هم دیدید. در حالی که این عده فراموش کردن که همین حضور معمولی گلشیفته فراهانی با فرهنگ ایران و ایرانی بر روی فرش قرمز شاید توی فرهنگ سازندگان فیلم سخت تر از حضور یک بازیگر زن معروف غیر سکسی به صورت عریان در این مراسم باشه - که البته گلشیفته فراهانی ثابت کرده که کارهای سخت رو به راحتی میتونه انجام بده!!-. البته خب با سرعتی که گلشیفته فراهانی برای پیموندن ادامه ی راهش در نظر گرفته و رسیدن به قله های افتخار هالیوودی مورد نظرش ، شاید برداشتن گامهای به این بلندی لازم باشه ولی امیدوارم با این سرعت و چندتا یکی کردن پله ها مشکلی براش پیش نیاد که بعضی وقتا یه سری مشکلا به این راحتیا جبران شدنی نیستن.

بددددددجوری دلم لک زده برای یه بارون غروب سیزدهه. همون بارونی که با اومدنش کاسه کوزه ی ملت رو بهم میریزه.
شایدم دلم برای یه غروب بارونی سیزده لک زده .  همون غروبی که گوشه ی چشم خیلیا رو بارونی میکنه.
شایدم دلتنگیم برای یه سیزدهس که غروبش بارونی میشه. همون سیزدهه ای که شروع شدنش نوید یه دوری بلند مدت رو میده.
خلاصه غروب باشه بارون باشه سیزدهه هم باشه.
کاشکی میشد سیزده رو توی پائیز میگرفتن . میشه؟
با کی باید صحبت کرد در موردش، شاید راهی داشته باشه.
پی نوشت: راستش شاید نزدیک به 6 - 7 ساله که سیزدهه رو درست لمس نکردم شایدم تا حالا اصلا لمسش نکرده باشم.